zondag 29 mei 2011

Terwijl wij het onze kinderen naar de zin proberen te maken....

Elk kind heeft recht op gelukkige ouders

Iedere ouder wil eigenlijk het beste voor zijn/haar kind. Als ouder ben je over het algemeen gelukkig als je kind gelukkig is. Of dat tijdens de puberteit ook altijd zo is? Soms kan je kind gelukkig zijn met zaken waar jij als ouder helemaal niet aan wilt denken. Maar uiteindelijk, bottom-line ben jij als ouder gelukkig als je kinderen gelukkig zijn. Soms hoor je dat ook wel eens gezegd worden: “Kind, ik ben gelukkig als jij gelukkig bent!” Een zeer welgemeende uitspraak. Maar stel nou eens dat kinderen steeds enorm hun best doen om te zorgen dat pappa en mamma gelukkig zijn en trots. 

Ik kan me uit mijn eigen jeugd wel herinneren dat het pas echt fijn was thuis als pappa en mamma blij waren. Want als dat niet zo was, dan kon je maar beter uit hun buurt blijven. Voor kinderen zijn pappa en mamma de basis van hun eigen bestaan.  Hoe gelukkiger pappa en mamma zijn, des te rustiger is het voor jou als kind, des te meer ruimte krijg je om jezelf te kunnen zijn. Dan is er plaats voor jou als kind. Hoe ongelukkiger, banger, bozer, verdrietiger, gefrustreerder ouders worden, des te minder plaats is er voor jou als kind, des te meer sta je alleen in de grote wereld en voel jij je kleiner en waardeloos. Machteloos in het blij maken van pappa en mamma. Je raakt jezelf kwijt en vergeet gewoon dat je van binnen nog steeds gewoon goed sterk en bijzonder bent, de moeite waard en niet machteloos. Als jij je dat weer herinnert,  wie je ook al weer van binnen bent, krijg je nieuwe ideeën en plannetjes en kan je zelfs gewoon zeggen wat jij belangrijk vindt en kijk, pappa en/of mamma horen het en er gebeurt iets.

Waarom doen wij volwassenen toch zo ons best om onze kinderen gelukkig te maken. Het enige wat we hoeven te doen is zelf gelukkig te zijn (let op, dit is wat anders dan gelukkig doen!). Alle kinderen verdienen dat, zodat zij zich nooit meer af hoeven te vragen wat zij verkeerd hebben gedaan. Wij hoeven alleen maar gelukkig te zijn. Dat heet acceptatie. Dan weet je ook waar je voor vecht en waar je heen kan vluchten als vechten niet meer helpt.

maandag 16 mei 2011

Een eigen column voor de Regenboogboswachter

Als Regenboogboswachter maak je enorm veel mee in de levens van bijzondere kinderen.
Elke dag weer nieuwe belevenissen en verhalen die het verdienen om doorverteld te worden.
Mensen maken verhalen. Wij van de Regenboogboom helpen kinderen verhalen te maken waarmee zij zichzelf weer goed, sterk en bijzonder kunnen voelen.
Ik vertel ze graag door:

In iedereen zit een superheld
Lees maar:

Het gebeurde op de IC van het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam
 
Hij was 14, meervoudig gehandicapt, slechtziend en lag in zijn bed. 
Hij had net een nieuwe CD gekregen met allemaal Feyenoord liedjes. Een echte fan.

Dus wat wil je nog meer. Ik ging naast zijn bed zitten en binnen enkele seconden stonden we voor de Kuip. Wat een waanzinnig groot stadion. En wacht even, is dat niet de spelers ingang? Ja kijk, daar is de spelers bus.
We liepen samen de spelersingang in en door een gangetje om vervolgens de kleedkamer binnen te komen. Iedereen was daar al. En daar aan de haakjes hangen de shirts met hun rugnummers. En natuurlijk de namen. En daar tussen in daar met nummer.... daar hangt jouw shirt. Met daaronder prachtige glimmende schoenen. Wauw.
Als je je hebt omgekleed, komt het hele team bij elkaar. Met de armen om de schouders maken ze een kringetje en samen roepen ze een krachtige yell. Dat is pas power. Je voelt gewoon dat we vandaag gaan winnen en jij gaat daarbij zijn.
Dan met zijn allen lopen we door de tunnel naar het veld. Je hoort al dat er veel mensen in het stadion zijn. Ze zingen en juichen. Je hoort ze al “ Geen woorden maar daden, leve Feyenoord een!” En als je dan het veld op komt juicht iedereen nog harder. Wauw. Dat voelt speciaal. Je krijgt er gewoon kippenvel van. En als je dan omkijkt dan weet je waar je vader en moeder zitten. Je zwaait even naar ze en ze zijn zooo trots om jou in het eerste van Feyenoord te zien.
Je staat in de spits en mag aftrappen. Wat een super gevoel, alles lukt en je scoort wel 10 doelpunten.
Je mag zelfs een penalty nemen. Het hele stadion is stil als je een aanloop neemt en dan.
JAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!  Het stadion gaat uit zijn dak. Je krijgt vleugels. Het lijkt of je vliegt.
Je voelt je zo bijzonder, zelfs als je weet dat je nog steeds in je bed ligt.
Na de wedstrijd ga je met je familie op een fijne plek picknicken, ergens op een supermooie plek. Mamma heeft allemaal lekkere dingen gemaakt. Je zus is er ook en is erg gezellig. Met pappa ga je nog een beetje voetballen. Maar het fijnste is dat je met zijn allen bij elkaar bent. Opa en Oma zijn er ook. Het is prachtig weer en in de lucht zie je een prachtige regenboog.
Een regenboogbruggetje van hier naar daar, van jou naar mij van hier naar het Feyenoord stadion. Vanuit je bed naar overal waar je naar toe zou willen.
 
We zijn ongeveer 20 minuten bij deze superspits van Feyenoord geweest. Hij was enorm moe en ging meteen weer luisteren naar zijn Feyenoord CD. Pappa stond met tranen in zijn ogen.
"Dat wilde ik nou altijd al een keertje met hem doen. Ik wilde hem altijd al een keertje mee nemen naar het stadion, maar dat is me nooit gelukt en gaat me ook niet meer lukken. Maar het is jullie gelukt en ik was zo trots op hem. Mijn zoon is een echte superheld."
Samen hebben ze nog veel doelpunten gescoord.

Als we eens wisten wat voor superhelden en speciale mensen er zitten in onze vrienden, broers, zussen, vrienden en vriendinnen, in onze kinderen en ouders, in onszelf.
In de gewone wereld lijkt daar vaak helemaal geen plaats voor te zijn. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. En er is eigenlijk zo weinig voor nodig om van een heel gewoon moment met een heel gewoon ander mens iets bijzonders te maken en daarin te ontdekken hoe bijzonder die ander is. Maar daar hoort bij dat je van jezelf ook weet hoe bijzonder jijzelf bent.

De Boswachter