Omgaan met verlies

Onder het motto: “Je kunt niet tegengaan dat vogels van verdriet komen overvliegen, maar je kunt wel voorkomen dat ze nesten maken in je haar” is verliesverwerking bij kinderen bijzonder populair in therapeutenland. Hoe beter kinderen met groot verdriet of groot verlies kunnen omgaan, des te minder schade hebben ze er later van. Het is geweldig dat er zoveel aandacht is voor dit onderwerp.

Ieder kind krijgt te maken met dood en verlies. Dit is een belangrijk, misschien wel het belangrijkste onderdeel van het leven. Het is dan ook belangrijk dat kinderen om leren gaan met deze grote spoken. Mijn oproep is: “Leer kinderen omgaan met het leven”. Dat is wat er centraal zou moeten staan. Hoe kun je LEVEN terwijl je te maken hebt met dood en verlies. Hoe zou het zijn als we samen met kinderen uitzoeken wat het dood gaan van iemand of het verlies ergens van kan BIJDRAGEN aan hun leven?

Elke ervaring die zij in hun leven meemaken draagt bij aan hun leven. Zij hebben de keuze of ze het een positieve of een negatieve bijdrage willen laten zijn. Vogels maken nesten in bomen die stil staan, of langzaam bewegen. Levende kinderen staan niet stil of bewegen langzaam. Zij leven en zijn in beweging. Dan is het slecht nesten bouwen.

Elk verlies is enorm en heeft een impact. Het verlies kan echter nooit groter zijn dan het leven wat er nog is. Sta eens stil bij de impact die elk leven heeft. Leven is grenzeloos, een niet te stoppen bron. Alles wat ooit heeft geleefd, is nog steeds merkbaar aanwezig in deze wereld, ook al is het niet meer fysiek herkenbaar. Laten we kinderen leren met het leven om te gaan en met waar ze zich allemaal mee verbinden. Dáár zit de kracht om dood en verlies hoe pijnlijk ook te kunnen accepteren.

www.regenboogboom.nl

"Help! ons kind is te dik!"

een televisie programma van RTL4 over gezinnen met een kind met overgewicht. Ik ben dan altijd heel benieuwd hoe deze kinderen in hun vel zitten en hoe de interactie is tussen ouders en kind. Heel knap vertelt een kind openhartig over het eigen gevoel, gedachten en beleving van het te dik zijn. De eenzaamheid en de manier waarop je daar in je leven mee om probeert te gaan.

Het eetgedrag van het kind wordt duidelijk in beeld gebracht en dat dit toch echt heel slecht is. Het kind wordt opgemeten en de ouders worden geconfronteerd met de ‘feiten’. Het kind is echt véél te dik. Véél dikker dan andere kinderen en als het zo door gaat, dan wordt het echt héél erg. Ouders herkennen soms zichzelf in hun kind, ze schrikken er enorm van. Presentatrice Nicolette van Dam is dan natuurlijk een geweldig voorbeeld hoe het wél moet. Onder leiding van een psychologe wordt de situatie aangepakt. Het kind krijgt een streng regime. Het mag géén limonade meer, niet meer zóveel televisie kijken, móet méér gaan sporten en móet gezonder gaan eten.

Ineens giert de titel van het programma door mijn hoofd: “Help, ons kind is te dik!” Deze ouders hebben duidelijk hulp nodig. Zij hebben het zwaar. Dat kan toch niet langer zo. Dit kind moet aangepakt worden en in een streng regime zodat het straks niet meer zo dik is. Dan pas hebben ze weer een gezond gezinsleven. Volgens de psychologe zijn de ouders ook verantwoordelijk. Maar, vanaf het begin was toch al duidelijk dat het kind het moeilijk heeft? Het is toch niet voor niets dat die doet wat het doet, hoe ongezond ook?

Kinderen doen ‘iets’ omdat dat ‘iets’ voor ze werkt. Ze dragen er hun boodschap mee uit of beschermen zichzelf er mee tegen pijn. Waarom alle aandacht naar het ‘slechte’ gedrag van de kinderen en de ouders? Het kind heeft pijn. Pijn omdat het trouw aan het programma begint, maar zich niet begrepen, niet veilig, niet geliefd of gewaardeerd voelt. En wanneer de resultaten niet voldoende zijn, wordt het regime nóg strenger. En dat terwijl elk kind niet anders kan dan enorm zijn best doen.

Mooi, zo’n programma waar het kind centraal staat, in dit geval helaas alleen het gedrag en het lichaam van dit kind. Wat zou er gebeuren als het geluk van dit kind centraal zou komen te staan? Als dit kind werkelijk het recht zou krijgen om het beste van zichzelf te laten zien, zichzelf te zijn en zich veilig, gewaardeerd en geliefd te voelen! En daardoor niet de leegte in zichzelf hoeft te vullen?