Terwijl wij het onze kinderen naar de zin proberen te maken....

Elk kind heeft recht op gelukkige ouders

Iedere ouder wil eigenlijk het beste voor zijn/haar kind. Als ouder ben je over het algemeen gelukkig als je kind gelukkig is. Of dat tijdens de puberteit ook altijd zo is? Soms kan je kind gelukkig zijn met zaken waar jij als ouder helemaal niet aan wilt denken. Maar uiteindelijk, bottom-line ben jij als ouder gelukkig als je kinderen gelukkig zijn. Soms hoor je dat ook wel eens gezegd worden: “Kind, ik ben gelukkig als jij gelukkig bent!” Een zeer welgemeende uitspraak. Maar stel nou eens dat kinderen steeds enorm hun best doen om te zorgen dat pappa en mamma gelukkig zijn en trots. 

Ik kan me uit mijn eigen jeugd wel herinneren dat het pas echt fijn was thuis als pappa en mamma blij waren. Want als dat niet zo was, dan kon je maar beter uit hun buurt blijven. Voor kinderen zijn pappa en mamma de basis van hun eigen bestaan.  Hoe gelukkiger pappa en mamma zijn, des te rustiger is het voor jou als kind, des te meer ruimte krijg je om jezelf te kunnen zijn. Dan is er plaats voor jou als kind. Hoe ongelukkiger, banger, bozer, verdrietiger, gefrustreerder ouders worden, des te minder plaats is er voor jou als kind, des te meer sta je alleen in de grote wereld en voel jij je kleiner en waardeloos. Machteloos in het blij maken van pappa en mamma. Je raakt jezelf kwijt en vergeet gewoon dat je van binnen nog steeds gewoon goed sterk en bijzonder bent, de moeite waard en niet machteloos. Als jij je dat weer herinnert,  wie je ook al weer van binnen bent, krijg je nieuwe ideeën en plannetjes en kan je zelfs gewoon zeggen wat jij belangrijk vindt en kijk, pappa en/of mamma horen het en er gebeurt iets.

Waarom doen wij volwassenen toch zo ons best om onze kinderen gelukkig te maken. Het enige wat we hoeven te doen is zelf gelukkig te zijn (let op, dit is wat anders dan gelukkig doen!). Alle kinderen verdienen dat, zodat zij zich nooit meer af hoeven te vragen wat zij verkeerd hebben gedaan. Wij hoeven alleen maar gelukkig te zijn. Dat heet acceptatie. Dan weet je ook waar je voor vecht en waar je heen kan vluchten als vechten niet meer helpt.