Een mijmerende Boswachter

Gisteren, morgen, nu…
Stilstaan bij een mijlpaal: 20 jaar Regenboogboom in Nederland. Tijd om terug te kijken, om vooruit te kijken, maar vooral om stil te staan in het nu. Als stichting de Regenboogboom het ontwikkelingsproces van een mensenkind zou doormaken, staan we aan de vooravond van volwassenheid. We stappen het eenentwintigste levensjaar in.
De eerste zes à zeven jaar hebben Renée en Evert-Jan dit kindje in de wereld gezet en zijn ze vooral bezig geweest met: mogen we er eigenlijk wel zijn? Heel voorzichtig aankloppen overal en nergens. Alles proberen, weten zij veel hoe het moet? Veel leren van kinderen en ouders: “Wat werkt wel en wat niet?”

Na zeven jaar, we schrijven 1998, 1999, staan ze voor de grote vraag: stoppen of doorgaan. Stoppen is eigenlijk geen optie, doorgaan dus. En ineens is daar de mogelijkheid om in Zuid-Afrika met kinderen te werken. Ook daar werkt de magie van de Regenboogboom bij alle kinderen. Bij terugkomst in Nederland is het duidelijk: we gaan groeien en vrijwilligers opleiden. De eerste training wordt georganiseerd en een uniek trainingsprogramma wordt ontwikkeld. En wat blijkt: er zijn meer kanjervrijwilligers die dit kunnen. De Regenboogboom krijgt ook een mooie blauwe Mercedesbus, met daar op in koeienletters de naam en missie van de Regenboogboom. Iedereen mag het zien, liefst de hele wereld.

Na weer zes à zeven jaar, 2005, is het kind 13 en worden de eerste stappen op weg naar zelfstandigheid genomen. Renée en Evert-Jan gaan naast het bestuur op zoek naar iemand die sturing wil geven aan de stichting, een directeur. De puberteit is een lastige periode, waarin het zoeken is naar een eigen unieke vorm om je dromen te verwezenlijken. Een periode van veel ups en downs, zelfs met wanhoop, “Moeten we wel doorgaan??” En dan in 2012 wordt een mijlpaal geslagen.
De Regenboogboom gaat niet meer weg. De boom groeit, de boom groeit!

www.regenboogboom.nl

Als je echt luistert naar elkaar...

... hoor je zoveel meer!” Dit is een reclameboodschap van de NCRV. Hoe echt willen we naar kinderen luisteren? Een vriend van mij vertelde. Mijn dochter, een echte prinses van 7 heeft het best vaak over het regenboogbos.

Op een avond, ze ligt al in bed, vraag ik haar: ”Zeg, vertel eens, hoe doe jij dat nou, naar het regenboogbos gaan?”
“Nou, gewoon, doe maar met me mee. Als je je ogen dichtdoet, zie je dan van die witte puntjes?”
“Ja, die zie ik.”
“Nou, dan begin ik eerst met witte lijntjes tussen die puntjes, dat zijn de wortels en dan ga ik langs de wortels naar boven en dan ben ik in het Regenboogbos!”
“Ja, ik snap het en wat doe je daar dan?”
“Het is er heel fijn, alles is lekker opgeruimd en ik kan overal van genieten!”
En dan komt het: “Is er ook een wc in het regenboogbos?”
“Hè, pappa!”

Hij vond het wel een grappige vraag. Met veel geduld heeft zijn dochter geantwoord dat die achter de boom staat, maar hier hield het avontuur op. Hoe komt het toch dat je als vader aan een WC moet denken op het moment dat je dochter haar allermooiste droomplekje met jou wil delen? Het zal de vaderlijke zorg zijn voor haar.

En is dit niet wat we zo vaak met mensen doen? Wat maakt dat jij jouw dierbaarste dromen niet makkelijk wil delen met anderen? En toch willen we dat ieder kind zijn of haar dierbaarste droom mag verwezenlijken en intens gelukkig mag worden. Mijn oproep aan jullie allemaal is echt te luisteren naar elkaar, want achter en tussen al die woorden daar ligt de droom te wachten om uit te mogen komen. Misschien kun je een handje helpen.

www.regenboogboom.nl

De leukste klas!

Op de basisschool is jouw klas altijd de leukste klas van de school. Nogal wiedes, want het is jouw klas. Andere klassen zijn ook wel leuk, maar jouw klas is echt de leukste. En dat komt omdat alle kinderen van de klas erbij horen en de juf of meester ook. Samen is het precies goed. Vreemd hè, zelfs als de juf niet zo leuk is, of er een paar stomme kinderen in de klas zitten. De klas is als een ketting, iedereen in de klas is een schakel.

Wanneer er iets mis is met één van de schakels, merkt de hele ketting dat. Wanneer een schakel buiten de ketting valt, dan is dat heel lastig voor die schakel. Het kan om een kind gaan of om de docent. Zo iemand wordt dan gepest, gesaboteerd, buiten gesloten,genegeerd. Zodra deze schakel weer bij de ketting hoort zouden de problemen zo maar opgelost kunnen zijn.

Wat is daarvoor nodig? Iedereen moet zich veilig genoeg voelen, om die andere schakel toe te laten. De spanning moet even van de ketting af. De beste manier hiervoor is alle schakels te eren. Elk kind vindt het fijn om te horen en te voelen dat het bijzonder, geliefd, gewenst en gewaardeerd is. Elk kind heeft het nodig dat dit ook uitgesproken wordt.

Ik denk, dat als er in de klas iemand gepest wordt, dit betekent dat de ketting niet compleet is. Je kunt dan het pesten veroordelen of bestrijden, wat de spanning in de ketting mogelijk verhoogt. Een andere keuze is iedereen in de klas te erkennen en gelijkwaardig te maken waardoor het veiliger wordt en de losse schakel (weer) deel uit kan maken van de ketting. Dan is de klas weer helemaal de leukste klas van de school.

www.regenboogboom.nl