"Help! ons kind is te dik!"

een televisie programma van RTL4 over gezinnen met een kind met overgewicht. Ik ben dan altijd heel benieuwd hoe deze kinderen in hun vel zitten en hoe de interactie is tussen ouders en kind. Heel knap vertelt een kind openhartig over het eigen gevoel, gedachten en beleving van het te dik zijn. De eenzaamheid en de manier waarop je daar in je leven mee om probeert te gaan.

Het eetgedrag van het kind wordt duidelijk in beeld gebracht en dat dit toch echt heel slecht is. Het kind wordt opgemeten en de ouders worden geconfronteerd met de ‘feiten’. Het kind is echt véél te dik. Véél dikker dan andere kinderen en als het zo door gaat, dan wordt het echt héél erg. Ouders herkennen soms zichzelf in hun kind, ze schrikken er enorm van. Presentatrice Nicolette van Dam is dan natuurlijk een geweldig voorbeeld hoe het wél moet. Onder leiding van een psychologe wordt de situatie aangepakt. Het kind krijgt een streng regime. Het mag géén limonade meer, niet meer zóveel televisie kijken, móet méér gaan sporten en móet gezonder gaan eten.

Ineens giert de titel van het programma door mijn hoofd: “Help, ons kind is te dik!” Deze ouders hebben duidelijk hulp nodig. Zij hebben het zwaar. Dat kan toch niet langer zo. Dit kind moet aangepakt worden en in een streng regime zodat het straks niet meer zo dik is. Dan pas hebben ze weer een gezond gezinsleven. Volgens de psychologe zijn de ouders ook verantwoordelijk. Maar, vanaf het begin was toch al duidelijk dat het kind het moeilijk heeft? Het is toch niet voor niets dat die doet wat het doet, hoe ongezond ook?

Kinderen doen ‘iets’ omdat dat ‘iets’ voor ze werkt. Ze dragen er hun boodschap mee uit of beschermen zichzelf er mee tegen pijn. Waarom alle aandacht naar het ‘slechte’ gedrag van de kinderen en de ouders? Het kind heeft pijn. Pijn omdat het trouw aan het programma begint, maar zich niet begrepen, niet veilig, niet geliefd of gewaardeerd voelt. En wanneer de resultaten niet voldoende zijn, wordt het regime nóg strenger. En dat terwijl elk kind niet anders kan dan enorm zijn best doen.

Mooi, zo’n programma waar het kind centraal staat, in dit geval helaas alleen het gedrag en het lichaam van dit kind. Wat zou er gebeuren als het geluk van dit kind centraal zou komen te staan? Als dit kind werkelijk het recht zou krijgen om het beste van zichzelf te laten zien, zichzelf te zijn en zich veilig, gewaardeerd en geliefd te voelen! En daardoor niet de leegte in zichzelf hoeft te vullen?