De verhalen die wij onszelf vertellen

‘Dat stemmetje in je hoofd’ wordt het wel eens genoemd. “Welk stemmetje?” vraag je dan, nou dát stemmetje. Dat stemmetje dat alles probeert uit te leggen, overal vraagtekens bij zet en overal betekenis aan probeert te geven. Dat stemmetje dat maakt dat je overal verhalen van maakt. Van alles wat er gebeurt en vooral ook van wat er niet gebeurt. Grote of kleine verhalen, soms in geuren en kleuren, soms klein en te verwaarlozen, soms heeft de hele wereld er mee te maken, of zelfs God.
Bijvoorbeeld: ik word ’s ochtends wakker en ik voel me niet zo lekker.

Direct starten honderden verhaallijnen. Ik heb gisteren…., ik moet straks…. ,het zal toch niet…., ik ga me hier niet door tegen laten houden want…., oh nee hè, net nu ik…, ik word gestraft want… En als je niet oppast zijn ze allemaal waar. En ze zijn waar, want anders had je ze niet bedacht. Maar werken die verhalen wel voor je? En voor welk verlangen werken ze het beste?

Kinderen hebben verhalen nodig die werken, zodat jij je weer veilig voelt en weer kunt spelen. Een jonge vrouw vertelde hoe, toen zij zelf vijf jaar was, haar moeder uitlegde over haar net overleden beste vriendje: ”Tussen alle appeltjes aan de boom zit soms wel eens een rot appeltje, hoe erg dat ook is.” De jonge vrouw kan haar moeder dit nog steeds niet vergeven. Haar beste vriendje een rot appeltje??? Wat een onzin! Moeder had met al haar liefde een verhaal bedacht. Alleen het werkte niet.

Vaak zijn de beste verhalen, die verhalen die jijzelf bedenkt. Om te zorgen dat je ook een verhaal bedenkt dat werkt, heb je vaak een beetje hulp nodig. Iemand die jou helpt herinneren waar je het verhaal voor nodig hebt.

www.regenboogboom.nl